Profesor zwyczajny dr hab. med. Ludwik Jerzy Mazurek

Urodził się 24 V 1916 r. w Wolsku (obecnie Rosja). Ojciec był lekarzem (urologiem), a matka malarką. W roku 1934 uzyskał maturę w Gimn. im. Mikołaja Reja w Warszawie i rozpoczął studia na Wydziale lekarskim UW, które zostały przerwane przez działania wojenne w r. 1939. We wrześniu 1939 r. zgłosił się jako ochotnik do wojska i został skierowany do Szpitala Polowego nr 505. po rozwiązaniu w/w Szpitala kontynuował studia i ukończył je w r. 1940 we Lwowie, uzyskując dyplom lekarza. Prace zawodową rozpoczął we Lwowie, jako asystent w Klinice Chirurgicznej. Po zajęciu Lwowa przez Niemców w r. 1941 przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował jako ślusarz – tokarz.

W r. 1945 wstąpił jako ochotnik do II Armii WP i działał w niej jako chirurg w szpitalu wojskowym. Po wojnie został wykładowcą chirurgii w CWSan. w Łodzi. Od r. 1946 był asystentem Oddziału Urologicznego w Centr. Szpitalu Klinicznym w Łodzi i st. asystentem w Katedrze Radiologii WL UŁ. W r. 1948 otrzymał stopień doktora medycyny na podstawie rozprawy pt. „Mnogie chrzęstne wyrośla kostne”. Stopień doktora habilitowanego nadała mu Rada Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Łodzi w r. 1955. tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w r. 1967, a tytuł profesora zwyczajnego w r. 1984.

W WP osiągnął stopień podpułkownika rezerwy. W r. 1948 na własną prośbę został zdemobilizowany i do 1953 r. pracował w Pododdziale Urologicznym CSK WP jako wolontariusz.

W tym czasie rezygnuje z pracy w Katedrze Radiologii i zostaje st. asystentem w I Klinice Chirurgii AM w Łodzi, gdzie prowadzi tzw. „łóżka urologiczne”, następnie przekształcone w Kliniczny Oddział Urologiczny. Od r. 1959 jednocześnie kieruje Oddziałem Urologicznym w Szpitalu Przeciwgruźliczym w Tuszynku koło Łodzi, której był pomysłodawcą i organizatorem.

Prowadził wykłady z chirurgii, a następnie z urologii.

Od roku 1968 do r. 1986 Profesor kierował grupą Badawczą do Spraw Gruźlicy Urogenitalnej Instytutu Gruźlicy, której siedzibą był Szpital Rejonowy w Tuszynku koło Łodzi. W tym Szpitalu Profesor utworzył w r. 1954 Oddział Urologii, który był pierwszym w Polsce ośrodkiem szpitalnym dla leczenia gruźlicy urogenitalnej.

Oddział ten od r. 2003 nosi imię Profesora Mazurka. Ordynatorem tego Oddziału był Profesor Mazurek do r. 1988, zaś do roku 2000 – jego konsultantem.

Profesor miał dwie podstawowe dziedziny, którym się poświęcił: leczenie gruźlicy urogenitalnej i onkologia urologiczna. Stworzył zręby lecznictwa gruźlicy narządów układu moczowego oraz męskich narządów płciowych i następnie je znakomicie rozwinął. W tej dziedzinie stał się niekwestionowanym autorytetem w skali światowej. Innym ważnym kierunkiem działalności naukowo – zawodowej była onkologia urologiczna, zwłaszcza rak pęcherza moczowego oraz uroginekologia. M.in. opracował własną metodę operacyjnego leczenia nietrzymania moczu u kobiet.

Profesor był jednym z nielicznych pionierów chirurgii rekonstrukcyjnej dróg moczowych w Polsce. Jego zasług dla rozwoju tej dziedziny chirurgii urologicznej nie można przecenić.

Przedmiotem szczególnego zainteresowania Profesora były operacje odtwórcze układu moczowego z użyciem jelita, wytwarzanie ortotopowego pęcherza jelitowego, a także wykonywanie szczelnych zbiorników na mocz. Opracował m.in. własną metodę ileocystoplastyki, której był pionierem i propagatorem.

Profesor jako pierwszy w Polsce zastosował BCG do leczenia wczesnego raka pęcherza moczowego i wykonywał pionierskie operacje rekonstrukcyjne dróg moczowych z użyciem jelita.

Biegłość chirurgiczna i olbrzymie doświadczenie stawiają Profesora w rzędzie najwybitniejszych specjalistów.

Profesor Mazurek współpracował również z Europejską Organizacją ds. Wykrywania i Leczenia Raka (EORTC) – Grupa Urologiczna (w latach 70 i 80). Organizacja ta zajmowała się szerokim wachlarzem zagadnień, m.in. sprawą tak ważną, jak jakość życia chorych z rakiem prostaty. Profesor brał czynny udział w wielu pracach tej organizacji i uczestniczył w jej zjazdach, zajmując się m.in. sprawą jakości życia chorych.

Profesor stworzył również własną szkołę urologii i wykształcił wielką rzeszę specjalistów. Wielu z jego uczniów zostało ordynatorami oddziałów urologii. Przyczynił się do wypracowania 13 doktorów medycyny i jednego doktora habilitowanego.

Dorobek naukowy Profesora obejmuje ponad 100 oryginalnych prac naukowych, z których wiele zostało wydrukowanych w renomowanych europejskich czasopismach oraz 4 książki, tworzące fundament polskiej biblioteki urologicznej.

Podręcznik „Gruźlica układu moczowego i męskich narządów płciowych”, (r. 1974) „Radiodiagnostyka kliniczna chorób narządu moczowego” są nadal aktualnym źródłem specjalistycznej wiedzy dla urologów zaś „Radiologia urologiczna” jest dziś podstawowym źródłem zasad diagnostyki rentgenowskiej.

Profesor Mazurek był jednym z założycieli PTU. W latach 1966 – 1968 był Prezesem Zarządu Głównego Towarzystwa oraz Prezesem Oddziału Łódzkiego PTU.

Był członkiem wielu Towarzystw Naukowych, m.in. Europejskiego TU i jego Komisji Historycznej. W jednym z tomów „De Historia Urologiae Europaene” ukazał się artykuł Profesora o historii urologii polskiej.

Należał tez m.in. do Łódzkiego Tow. Naukowego, Międzynarodowego Tow. Urologicznego (SIU) i wielu innych.

Profesor, poza działalnością naukową, wykazywał wielka aktywność na polu pracy zawodowej. M.in. był Wiceprzewodniczącym Krajowego Zespołu Specjalistów w dziedzinie urologii (1976 – 1986).

Profesor Mazurek był pomysłodawcą i jednym z 3 założycieli Spółdzielni Lekarzy Specjalistów, która się ogromnie rozwinęła i doskonale prosperuje.

Profesor był członkiem honorowym PTU.

Został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Krzyżem Oficerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, tytułem i medalem Zasłużony Nauczyciel PRL, odznaką za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia, medalem „Pro Magnis Meritis”, Honorową Odznaką Miasta Łodzi, Honorową Odznaką Miasta Piotrkowa.

Miał wiele odznaczeń za udział w Wojnie 1939 – 1945.

Biografie Profesora zostały opublikowane m.in. w „International Biographical Centre”, Cambridge w 1981 r. w „Who is Who of Intelect Anals”, w „Kto jest kim w polskiej medycynie” (1989 i 2001) oraz w Słowniku Biograficznym pt. „Współcześni Uczeni Polscy” (2000).

Jeżeli chodzi o staże i wyjazdy naukowe, to należy wymienić: stypendium British Council w r. 1957 i pobyt w Klinikach Londynu, Leeds, Edynburga, następnie Paryż w 1959r., 1964r. i 1972 r., gdzie Profesor brał aktywny udział w obradach Europejskiego i Francuskiego Towarzystwa Urologicznego.

Profesor miał również szereg wykładów w Brukseli, Monachium, Sztokholmie, Uppsali, Göteborgu, jak również w stolicy Wenezueli – Caracas i Sao Paulo w Brazylii, dokąd został zaproszony.

Na podkreślenie zasługuje fakt otrzymania przez Profesora Mazurka w r. 1958 Medalu Belgijskiego Towarzystwa Urologicznego za film o inkontynencji.

Profesor był człowiekiem niesłychanie zajętym swoją pracą zawodową, a jednak zawsze starał się uprawiać sport. Do późnych lat uprawiał pływanie, a do bardzo późnych – jazdę na nartach biegowych.

W czasie pierwszego roku studiów na medycynie (Warszawa) zdobył mistrzostwo Polski w pływaniu w stylu dowolnym.

Rozległa działalność naukowa i aktywność na polu pracy zawodowej, zasługi dla urologii polskiej, PTU i kształcenia urologów były wielkie. Jednak najważniejsza miara sukcesu życiowego Profesora jest ogromna rzesza chorych, których leczył z oddaniem, którym przynosił zdrowie i ratował życie.

Osiągnięcia Profesora stawiają go w rzędzie najwybitniejszych urologów polskich.

Należy przy tym podkreślić Jego wielką kulturę osobistą i skromność.

Profesor Mazurek był uosobieniem wzorca lekarza – humanisty.

Żoną Prof. Mazurka była P. mec. Karolina Mazurek (adwokat, radca prawny). Pobrali się na pierwszym roku studiów i byli ze sobą sześćdziesiąt dziewięć lat. Mec. Karolina Mazurek bardzo pomagała mężowi tłumacząc Jego prace na język niemiecki i angielski.